Komponenty wyższego rzędu

Komponent wyższego rzędu (ang. Higher-Order Component), w skrócie KWR (ang. HOC), to zaawansowana technika reactowa stosowana w celu wielokrotnego używania logiki komponentu. KWR-y nie są częścią API Reacta per se. Są wzorcem, który wyłonił się z kompozycyjnej natury Reacta.

Konkretnie rzecz ujmując, komponent wyższego rzędu jest funkcją, która przyjmuje jako argument inny komponent i zwraca nowy komponent.

const EnhancedComponent = higherOrderComponent(WrappedComponent);

Tak jak zwykły komponent przekształca właściwości (ang. props) na fragment UI, tak komponent wyższego rzędu przekształca komponent w inny komponent.

HOCs are common in third-party React libraries, such as Redux’s connect and Relay’s createFragmentContainer.

W tym artykule wyjaśnimy, dlaczego komponenty wyższego rzędu są użyteczne oraz jak napisać własny.

Używaj KWR-ów do problemów przekrojowych

Uwaga

Dawniej do rozwiązywania problemów przekrojowych sugerowaliśmy korzystanie z mixinów. Zdaliśmy sobie jednak sprawę, iż wprowadzają one więcej zamieszania niż pożytku. Przeczytaj ten artykuł, jeśli chcesz dowiedzieć się, dlaczego odeszliśmy od tego wzorca i w jaki sposób dostosować swoje istniejące komponenty.

Komponenty to podstawowa jednostka wielokrotnie używalnego kodu reactowego. Jednak niektóre wzorce nie pasują idealnie do tradycyjnego zastosowania komponentów.

Dla przykładu, powiedzmy, że mamy komponent CommentList, który subskrybuje się do zewnętrznego źródła danych i renderuje listę komentarzy:

class CommentList extends React.Component {
  constructor(props) {
    super(props);
    this.handleChange = this.handleChange.bind(this);
    this.state = {
      // "DataSource" jest jakimś globalnym źródłem danych
      comments: DataSource.getComments()
    };
  }

  componentDidMount() {
    // Zasubskrybuj się na zmiany
    DataSource.addChangeListener(this.handleChange);
  }

  componentWillUnmount() {
    // Usuń subskrypcję
    DataSource.removeChangeListener(this.handleChange);
  }

  handleChange() {
    // Zaktualizuj stan komponentu przy każdej zmianie danych źródłowych
    this.setState({
      comments: DataSource.getComments()
    });
  }

  render() {
    return (
      <div>
        {this.state.comments.map((comment) => (
          <Comment comment={comment.text} key={comment.id} />
        ))}
      </div>
    );
  }
}

Później możesz chcieć napisać komponent subskrybujący się na pojedynczy wpis na blogu, w którym zastosujesz podobny wzorzec:

class BlogPost extends React.Component {
  constructor(props) {
    super(props);
    this.handleChange = this.handleChange.bind(this);
    this.state = {
      blogPost: DataSource.getBlogPost(props.id)
    };
  }

  componentDidMount() {
    DataSource.addChangeListener(this.handleChange);
  }

  componentWillUnmount() {
    DataSource.removeChangeListener(this.handleChange);
  }

  handleChange() {
    this.setState({
      blogPost: DataSource.getBlogPost(this.props.id)
    });
  }

  render() {
    return <TextBlock text={this.state.blogPost} />;
  }
}

Komponenty CommentList i BlogPost nie są identyczne — wywołują bowiem inne metody DataSource i renderują inny fragment interfejsu. Jednak spora część ich implementacji jest taka sama:

• Po zamontowaniu komponentu subskrybują się w DataSource.
• Wewnątrz funkcji nasłuchującej wywołują setState przy każdej zmianie danych źródłowych.
• Po odmontowaniu komponentu usuwają subskrypcję.

Można sobie wyobrazić, że w większej aplikacji co rusz będziemy pisać podobny kod, który subskrybuje się w DataSource i wywołuje setState. Chcielibyśmy zbudować warstwę abstrakcji, która pozwoliłaby nam zdefiniować tę logikę w jednym miejscu i współdzielić ją w wielu komponentach. Tu do akcji wkraczają komponenty wyższego rzędu.

Możemy napisać funkcję, tworzącą komponenty takie jak CommentList czy BlogPost, która subskrybuje się w DataSource. Funkcja ta jako jeden z argumentów będzie przyjmować komponent potomny, który otrzyma zasubskrybowane dane poprzez określoną właściwość (ang. prop). Nazwijmy tę funkcję withSubscription:

const CommentListWithSubscription = withSubscription(
  CommentList,
  (DataSource) => DataSource.getComments()
);

const BlogPostWithSubscription = withSubscription(
  BlogPost,
  (DataSource, props) => DataSource.getBlogPost(props.id)
);

Pierwszy z argumentów to opakowywany komponent. Drugi, po otrzymaniu DataSource i aktualnych właściwości komponentu, wyciąga interesujące nas dane ze źródła.

Gdy CommentListWithSubscription i BlogPostWithSubscription zostaną wyrenderowane, do CommentList i BlogPost trafi właściwość data, zawierająca aktualne dane ze źródła DataSource:

// Ta funkcja przyjmuje jako argument pewien komponent...
function withSubscription(WrappedComponent, selectData) {
  // ...i zwraca inny komponent...
  return class extends React.Component {
    constructor(props) {
      super(props);
      this.handleChange = this.handleChange.bind(this);
      this.state = {
        data: selectData(DataSource, props)
      };
    }

    componentDidMount() {
      // ... który zajmuje się podpięciem subskrypcji...
      DataSource.addChangeListener(this.handleChange);
    }

    componentWillUnmount() {
      DataSource.removeChangeListener(this.handleChange);
    }

    handleChange() {
      this.setState({
        data: selectData(DataSource, this.props)
      });
    }

    render() {
      // ... i renderuje opakowywany komponent z aktualnymi danymi!
      // Zauważ, że dodatkowo przekazujemy tu też pozostałe właściwości
      return <WrappedComponent data={this.state.data} {...this.props} />;
    }
  };
}

Zwróć uwagę, że KWR nie modyfikuje przekazanego mu komponentu ani nie stosuje dziedziczenia w celu skopiowania jego zachowania. Zamiast tego wkomponowuje przekazany komponent poprzez jego opakowanie w kontener. KWR jest zatem czystą funkcją (ang. pure function), nie mającą żadnych efektów ubocznych.

I to by było na tyle! Opakowany komponent otrzyma wszystkie właściwości kontenera, a dodatkowo data, używaną do wyrenderowania interfejsu. Dla KWR-a nie ma znaczenia, w jaki sposób wykorzystywane są dane, a z kolei opakowywany komponent nie przejmuje się tym, skąd te dane pochodzą.

Z racji tego, że withSubscription jest zwykłą funkcją, możesz przekazać jej tyle argumentów, ile uważasz za stosowne. Możesz, na przykład, zechcieć definiować nazwę dla właściwości data, żeby jeszcze bardziej odizolować KWR od opakowanego komponentu. Możesz też przekazać argument, który steruje metodą shouldComponentUpdate lub taki, który konfiguruje w jakiś sposób źródło danych. To wszystko jest możliwe dlatego, że KWR ma pełną kontrolę nad opakowywanym komponentem.

Podobnie jak w przypadku zwykłych komponentów, kontrakt pomiędzy withSubscription i opakowywanym komponentem w całości opiera się na właściwościach. Pozwala to na łatwą podmianę jednego KWR-a na inny, pod warunkiem że przekazują one renderowanemu komponentowi takie same właściwości. Może się to okazać przydatne np. w razie potrzeby podmiany biblioteki pobierającej dane.

Nie modyfikuj opakowywanego komponentu. Użyj kompozycji.

Powstrzymaj się przed wszelkimi zmianami prototypu komponentu (innymi słowy, przed jego mutowaniem) wewnątrz KWR-a.

function logProps(InputComponent) {
  InputComponent.prototype.componentDidUpdate = function(prevProps) {
    console.log('Aktualne właściwości: ', this.props);
    console.log('Poprzednie właściwości: ', prevProps);
  };
  // Fakt, że zwracamy tu oryginalny komponent, może świadczyć o tym,
  // że został on w jakiś sposób zmodyfikowany.
  return InputComponent;
}

// EnhancedComponent wypisze na konsolę informację przy każdej zmianie właściwości komponentu
const EnhancedComponent = logProps(InputComponent);

Z powyższym kodem jest kilka problemów. Po pierwsze, nie można ponownie użyć opakowywanego komponentu osobno, w innym miejscu aplikacji. Co ważne, jeśli zaaplikujesz kolejny EnhancedComponent, który także zmienia metodę componentDidUpdate, funkcjonalność pierwszego KWR-a zostanie nadpisana! Ponadto, ten KWR nie zadziała poprawnie z komponentami funkcyjnymi, ponieważ nie mają one metod cyklu życia.

KWR-y mutujące są swego rodzaju “dziurawą abstrakcją” - konsument takiego komponentu musi znać jego implementację, aby uniknąć konfliktów z innymi KWR-ami.

Zamiast modyfikować, KWR-y powinny komponować poprzez opakowywanie otrzymanego komponentu w kontener:

function logProps(WrappedComponent) {
  return class extends React.Component {
    componentDidUpdate(prevProps) {
      console.log('Aktualne właściwości: ', this.props);
      console.log('Poprzednie właściwości: ', prevProps);
    }
    render() {
      // Opakowuje otrzymany komponent w kontener, bez jego zmieniania. Dobrze!
      return <WrappedComponent {...this.props} />;
    }
  }
}

Powyższy KWR ma podobną funkcjonalność co wersja modyfikująca komponent, lecz nie wprowadza dodatkowych “zgrzytów”. Działa zarówno z komponentami klasowymi, jak i funkcyjnymi. A ponieważ jest napisany jako czysta funkcja (ang. pure function), można go komponować z innymi KWR-ami, czy nawet z nim samym.

Być może udało ci się zauważyć pewne podobieństwa pomiędzy KWR-ami a wzorcem zwanym komponenty-kontenery. Komponenty-kontenery wchodzą w skład strategii oddzielającej odpowiedzialności na niskim i wysokim poziomie abstrakcji. Kontenery zarządzają takimi rzeczami jak subskrypcje czy stan, a także przekazują właściwości do komponentów, które z kolei zajmują się renderowaniem interfejsu. KWR-y używają kontenerów w części swojej implementacji. Można by powiedzieć, że KWR-y to takie definicje sparametryzowanych komponentów-kontenerów.

Konwencja: Przekazuj nieużywane właściwości do opakowywanego komponentu

KWR-y dodają jakąś funkcjonalność do komponentu. Nie powinny jednak zmieniać zbyt drastycznie jego kontraktu. Oczekuje się, że komponent zwracany przez KWR będzie miał podobny interfejs do oryginalnego.

KWR-y powinny przekazywać dalej właściwości, które nie są przez nie używane. Większość KWR-ów zawiera metodę renderującą podobną do tej poniżej:

render() {
  // Odfiltruj wszelkie dodatkowe właściwości, które są używane przez KWR
  // i nie powinny być przekazywane dalej
  const { extraProp, ...passThroughProps } = this.props;

  // Wstrzyknij właściwości w opakowywany komponent. Zazwyczaj będą to
  // wartości stanu lub metody instancji.
  const injectedProp = someStateOrInstanceMethod;

  // Przekaż właściwości do renderowanego komponentu
  return (
    <WrappedComponent
      injectedProp={injectedProp}
      {...passThroughProps}
    />
  );
}

Powyższa konwencja pomaga upewnić się, że KWR-y są tak elastyczne i uniwersalne, jak to tylko możliwe.

Konwencja: Maksymalizuj kompozycyjność

Nie wszystkie KWR-y wyglądają tak samo. Czasami przyjmują tylko jeden argument, będący opakowywanym komponentem:

const NavbarWithRouter = withRouter(Navbar);

Zwykle jednak przyjmują także dodatkowe argumenty. W poniższym przykładzie z biblioteki Relay użyto obiektu konfiguracyjnego, który opisuje dane, od których zależy komponent:

const CommentWithRelay = Relay.createContainer(Comment, config);

Najczęściej jednak spotyka się KWR-y wyglądające jak ten:

// Funkcja `connect` z biblioteki React Redux
const ConnectedComment = connect(commentSelector, commentActions)(CommentList);

Że co?! Łatwiej będzie przeanalizować ten kod, jeśli rozbijemy go na części.

// `connect` to funkcja, która zwraca inną funkcję
const enhance = connect(commentListSelector, commentListActions);
// Zwracana funkcja jest KWR-em, który zwraca komponent podłączony
// do magazynu Reduksa
const ConnectedComment = enhance(CommentList);

Innymi słowy, connect jest funkcją wyższego rzędu, która zwraca komponent wyższego rzędu!

Taka forma może wydawać się niejasna czy nawet niepotrzebna, ale ma jedną praktyczną własność. Jednoargumentowe KWR-y, takie jak ten zwrócony przez connect w powyższym przykładzie, mają sygnaturę Component => Component. Funkcje, których typ wartości zwracanej jest taki sam, jak typ wartości wejściowej, bardzo łatwo dają się komponować.

// Zamiast robić tak...
const EnhancedComponent = withRouter(connect(commentSelector)(WrappedComponent))

// ... możesz użyć pomocniczej funkcji komponującej
// compose(f, g, h) daje to samo, co (...args) => f(g(h(...args)))
const enhance = compose(
  // Obydwie poniższe funkcje są jednoargumentowymi KWR-ami
  withRouter,
  connect(commentSelector)
)
const EnhancedComponent = enhance(WrappedComponent)

(Ta sama własność pozwala również funkcji connect, jak i innym KWR-om napisanym w stylu “funkcji wzbogacających” (ang. enhancer), występować w formie dekoratora - eksperymentalnej funkcjonalności proponowanej dla JavaScriptu.)

Funkcja pomocnicza compose jest dostarczana przez wiele bibliotek zewnętrznych, wliczając w to lodash (jako lodash.flowRight), Redux czy Ramda.

Konwencja: Opakowuj wyświetlaną nazwę dla łatwiejszego debuggowania

Komponenty-kontenery stworzone przez KWR-y wyglądają w narzędziu React Developer Tools jak zwykłe komponenty. Aby ułatwić sobie debugowanie, możesz zmienić wyświetlaną nazwę na inną, informującą o tym, że jest to wynik działania KWR-a.

Najczęściej stosowaną techniką jest opakowywanie wyświetlanej nazwy (ang. display name) renderowanego komponentu. Jeśli więc twój komponent wyższego rzędu nazywa się withSubscription, a opakowywany komponent to CommentList, użyj nazwy WithSubscription(CommentList):

function withSubscription(WrappedComponent) {
  class WithSubscription extends React.Component {/* ... */}
  WithSubscription.displayName = `WithSubscription(${getDisplayName(WrappedComponent)})`;
  return WithSubscription;
}

function getDisplayName(WrappedComponent) {
  return WrappedComponent.displayName || WrappedComponent.name || 'Component';
}

Zastrzeżenia

Z komponentami wyższego rzędu wiążą się pewne restrykcje, które mogą nie być oczywiste dla początkujących reactowców.

Nie używaj KWR-ów wewnątrz metody render

Algorytm różnicujący w Reakcie (zwany rekonsyliacyjnym) korzysta z tożsamości komponentu, aby stwierdzić, czy powinien zaktualizować istniejące poddrzewo, czy też wyrzucić je do kosza i stworzyć nowe. Jeśli komponent zwracany przez funkcję render jest identyczny (===) jak komponent z poprzedniego renderowania, React aktualizuje drzewo rekurencyjnie, porównując je z tym nowym. Jeśli są różne, poprzednie poddrzewo jest odmontowywane w całości.

W innych przypadkach nie powinno cię to za bardzo obchodzić. Ma to jednak znaczenie dla KWR-ów, ponieważ oznacza to, że nie możesz stworzyć KWR-a wewnątrz metody render innego komponentu:

render() {
  // Przy każdym renderowaniu tworzona jest nowa wersja komponentu EnhancedComponent
  // EnhancedComponent1 !== EnhancedComponent2
  const EnhancedComponent = enhance(MyComponent);
  // Powoduje to każdorazowe odmontowanie i ponowne zamontowanie całego poddrzewa!
  return <EnhancedComponent />;
}

Problemem nie jest tu sama wydajność aplikacji. Ponowne montowanie komponentu powoduje utratę jego stanu i wszystkich jego potomków.

Zamiast tego używaj KWR-ów na zewnątrz definicji komponentu, tak żeby powstały komponent został stworzony tylko raz. Dzięki temu jego tożsamość zostanie zachowana pomiędzy kolejnymi renderowaniami. A zwykle o to właśnie chodzi.

W szczególnych przypadkach, gdy musisz użyć KWR-a dynamicznie, możesz zrobić to wewnątrz metody cyklu życia komponentu lub w jego konstruktorze.

Pamiętaj o skopiowaniu metod statycznych

Czasami przydatne okazuje się zdefiniowanie metody statycznej dla komponentu reactowego. Przykładowo, kontenery biblioteki Relay udostępniają statyczną metodę getFragment, ułatwiającą komponowanie fragmentów GraphQLowych.

Kiedy używasz KWR-a na komponencie, oryginalny komponent jest opakowywany w komponent-kontener. Oznacza to, że nowy komponent nie otrzyma żadnej z metod statycznych oryginalnego komponentu.

// Definiujemy metodę statyczną
WrappedComponent.staticMethod = function() {/*...*/}
// Używamy KWR-a
const EnhancedComponent = enhance(WrappedComponent);

// Rozszerzony komponent nie posiada metody statycznej
typeof EnhancedComponent.staticMethod === 'undefined' // true

Można sobie z tym poradzić kopiując metody do kontenera przed jego zwróceniem:

function enhance(WrappedComponent) {
  class Enhance extends React.Component {/*...*/}
  // Musimy wiedzieć, jakie metody trzeba skopiować :(
  Enhance.staticMethod = WrappedComponent.staticMethod;
  return Enhance;
}

Niestety wymaga to przewidzenia, jakie metody będą musiały być skopiowane. Możesz jednak użyć hoist-non-react-statics, aby automatycznie skopiować wszystkie nie-reactowe metody statyczne:

import hoistNonReactStatic from 'hoist-non-react-statics';
function enhance(WrappedComponent) {
  class Enhance extends React.Component {/*...*/}
  hoistNonReactStatic(Enhance, WrappedComponent);
  return Enhance;
}

Innym możliwym rozwiązaniem jest wyeksportowanie statycznej metody komponentu niezależnie od niego.

// Zamiast...
MyComponent.someFunction = someFunction;
export default MyComponent;

// ...wyeksportuj metodę osobno...
export { someFunction };

// ...a w module korzystającym z nich, zaimportuj obydwie rzeczy
import MyComponent, { someFunction } from './MyComponent.js';

Referencje nie są przekazywane

Mimo że powszechną konwencją jest przekazywanie w KWR-ach wszystkich właściwości w dół do opakowywanego komponentu, nie działa to z referencjami. Dzieje się tak dlatego, że ref nie jest zwykłą właściwością — podobnie jak key, jest traktowana inaczej przez Reacta. Jeśli dodasz referencję do elementu, którego wynikiem renderowania jest komponent opakowany przez KWR, referencja będzie odnosiła się do instancji najbardziej zewnętrznego komponentu-kontenera, a nie do komponentu opakowywanego.

Rozwiązaniem tego problemu jest użycie interfejsu React.forwardRef (wprowadzonego w Reakcie 16.3). Więcej o tym mechanizmie dowiesz się z rozdziału o przekazywaniu referencji.